Elementami współczesnych systemów cyfrowych są autonomicznie działające procesory, czyli urządzenia zdolne do samodzielnego wykonywania programów. Do grupy tych urządzeń są zaliczane także niektóre kanały. Obecność procesorów w strukturze wzmiankowanych systemów stwarza naturalną potrzebę stosowania zasady współbieżności ich pracy. Wyrazem doskonalenia metod praktycznego wykorzystania tej zasady w eksploatacji systemów liczących było wprowadzanie kolejnych, wydaj­niejszych trybów ich użytkowania. I tak, najprostrzym, a jednocześnie najstarszym, trybem wykorzystywania komputerów było oddanie go do wyłą­cznej dyspozycji jednego użytkownika na czas niezbędny do realizacji jego zadania obliczeniowego. Tryb ten jest zwany konwencjonalnym. Charakterystycznym jego ele­mentem była daleko posunięta integracja funkcji i obsza­rów działania programisty oraz operatora systemu. Wyni­kała ona z faktu, iż zazwyczaj ten pierwszy osobiście uruchamiał swój program i nadzorował jego wykonanie, albowiem – będąc dysponentem wszystkich możliwości systemu – mógł dynamicznie uczestniczyć w procesach obliczeniowych.

POWIĄZANE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA