W okresie gdy tryb ten był ogólnie stosowanym sposo­bem użytkowania komputerów, wyróżniono następujące fazy cyklu obliczeniowego: wczytanie programu napisanego w języku zewnętrz­nym; jego translacja, czyli tłumaczenie na język wew­nętrzny; wczytanie danych; realizacja programu, czyli zadania obliczeniowego; wyprowadzenie wyników obliczeń.Wykorzystanie zasobów systemu cyfrowego w poszcze­gólnych fazach takiego cyklu obliczeniowego jest nierów­nomierne. Wczytanie programu i danych oraz wyprowa­dzenie wyników obliczeń angażuje jedynie urządzenia wejściowo-wyjściowe, a procesor komputera jedynie syn­chronizuje i organizuje pracę tych urządzeń. W pozosta­łych dwóch fazach procesor jest wykorzystywany w pełni, natomiast prawie wcale nie są wykorzystywane jego urządzenia zewnętrzne. Taki styl pracy systemu cyfro­wego, w którym – oprócz nierównomiernego wykorzysty­wania jego zasobów – występowały często przestoje maszyny cyfrowej (zwłaszcza na etapie uruchamiania pro­gramu), szybko uznano za nieefektywny.Rozwiązaniem wyraźnie ograniczającym liczbę przesto­jów urządzeń systemu cyfrowego, a także rozdzielającym obszary działania programisty i operatora maszyny cyfro­wej, było wprowadzenie trybu pracy wsadowej, zwanego też trybem pracy partiowej.

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA