Elementami współczesnych systemów cyfrowych są autonomicznie działające procesory, czyli urządzenia zdolne do samodzielnego wykonywania programów. Do grupy tych urządzeń są zaliczane także niektóre kanały. Obecność procesorów w strukturze wzmiankowanych systemów stwarza naturalną potrzebę stosowania zasady współbieżności ich pracy. Wyrazem doskonalenia metod praktycznego wykorzystania tej zasady w eksploatacji systemów liczących było wprowadzanie kolejnych, wydajniejszych trybów ich użytkowania. I tak, najprostrzym, a jednocześnie najstarszym, trybem wykorzystywania komputerów było oddanie go do wyłącznej dyspozycji jednego użytkownika na czas niezbędny do realizacji jego zadania obliczeniowego. Tryb ten jest zwany konwencjonalnym. Charakterystycznym jego elementem była daleko posunięta integracja funkcji i obszarów działania programisty oraz operatora systemu. Wynikała ona z faktu, iż zazwyczaj ten pierwszy osobiście uruchamiał swój program i nadzorował jego wykonanie, albowiem – będąc dysponentem wszystkich możliwości systemu – mógł dynamicznie uczestniczyć w procesach obliczeniowych.