Uprawnienia emerytalno-rentowe funkcjonariuszy służb zmilitaryzowanych zostały określone ustawą z 1994 r. obejmującą funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej. Tekst tej ustawy jest prawie identyczny, łącznie z numeracją artykułów, z ustawa dotyczącą żołnierzy zawodowych. Różnice sprowadzają się do zaliczalności okresów równorzędnych uprawniających do świadczeń, co wynika z charakteru służby, podwyższenia pułapu emerytury z 75 do 80% w przypadku, gdy podwyższenie emerytury następuje wskutek inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą, co uzasadniano niższym poziomem uposażeń, do tradycyjnego prawa żołnierzy do umieszczenia w domu emeryta wojskowego zastąpionym określonymi uprawnieniami do zajmowanego lokalu oraz niestosowania ? w stosunku do pobierających renty rodzinne ? zawieszenia lub zmniejszenia emerytury (renty) w razie osiągania wynagrodzenia lub dochodu z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej stosownie do przepisów emerytalnych, gdy śmierć funkcjonariusza pozostająca w związku ze służbą była następstwem czynu karalnego, w takim przypadku renta przysługuje małżonkowi bez względu na wiek i stan zdrowia. Prawo do świaczeń ustalają organy resortowe i wypłacają świadczenia ze środków budżetowych.
